کهکشان‌ها بزرگترین قطعات جهان هستند. آنها بزرگ‌ترین اشیاء حاوی ستاره‌ها، گاز و گرد و غبارند که هنوز می‌توانند در دید یک تلسکوپ قرار گیرند. کهکشان‌ راه شیری (که یک غول است) شامل ۱۰ به توان ۱۱ ستاره است. چندتا از کهکشان‌های بزرگ‌تر حاوی ستارگان بیشتر، و کهکشان‌های کوتوله بیش از یک درصد از آنها دارای ستاره می‌باشد. وقتی به جهان نگاه می‌کنیم، معمولاً آن را جهان کهکشان‌ها تصور می‌کنیم. با این وجود اخیراً کهکشان‌ها را (به طور قطع در سال ۱۹۲۴ میلادی) به عنوان مجموعه‌های وسیعی از ستارگان شناخته‌اند. ما ابتدا به معرفی کهکشان‌های معمولی بر اساس خواص فیزیکی آنها، تحت تأثیر توزیع داخلی جرم، مقادیر نسبی گاز و گرد و غبار و انواع ستاره‌هایی که در آن قرار دارند، می‌پردازیم.
اغلب می‌شنویم که چیزی به عنوان یک کهکشان « معمولی» وجود ندارد. شاید این موضوع با پافشاری درست باشد،‌اما دسته‌ای از کهکشان‌ها با هسته‌های فعال کهکشانی (AGN ها)، آن‌قدر از دیگر کهکشان‌ها متفاوتند که می‌توان جمله‌ی «عادی» را به دیگر کهکشان‌ها نسبت داد. ما ابتدا به معرفی کهکشان‌های عادی خواهیم پرداخت.
در  ابتدا تجربه‌ی ما از کهکشان‌ها به ارائه‌ی داده‌های مشاهده‌ای آنها بر می‌گردد. اکثر اطلاعات ما از پنجره‌های نوری، رادیویی، فروسرخی و پرتو X طیف الکترومغناطیسی می‌آید و اغلب مشاهدات شامل تصویر یا خصوصیات طیفی کهکشان‌ می‌باشد. به محض اینکه مشاهدات ارائه شوند، ما در مورد تعبیرات نظری اساسی بحث خواهیم کرد و به ارزیابی این سوال خواهیم پرداخت که کهکشان چیست؟

مطالعات جدید دانشمندان نشان می‌دهد که جرم کهکشان راه شیری ممکن است نصف آن چه باشد که تاکنون تصور می‌شد.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، بررسی‌ها نشان می‌دهد ستارگان دور دست کهکشان راه شیری که در فاصله بین 260 هزار تا 490 هزار سال نوری از مرکز کهکشانی فاصله دارند، به کندی در حال چرخش هستند.

مجله نشنال جغرافی این هفته نیز با ارائه تصاویری چون شفق هنرمندانه، زنبق کیهانی و توپ تیتانی به معرفی گزیده ای از زیباترین تصاویر نجومی هفته پرداخت.

 همانند هفته های گذشته مجله نشنال جغرافی گزارشی از زیباترین تصاویر نجومی هفته را منتشر کرد.

زنبق گلدار

آتش در فضا مانند همزاد زمینی خود هم می‌تواند مفید باشد و هم بلای جان. اصولا با اینکه بیش از ۵۰ سال از آغاز عصر فضا می گذرد، هنوز هم نیروی اصلی پیشران در فضا از سوختن دو ماده شیمیایی در کنار هم تامین می‌شود. از این رو افزایش علم و دانش بشر به احتراق و سوختن مواد در فضای ماوراء جو، جایی کهبی وزنی حکمفرماست برای آینده سفرهای فضایی بشر واجب و ضروری است. از دیگر سو امروزه در هر لحظه حداقل شش فضانورد در فضا زندگی می‌کنند. ایستگاه بین‌المللی فضایی که تا همین اواخر و قبل از ارسال ایستگاه فضایی چینی‌ها تنها مقصد مداری انسان محسوب می‌شد، همیشه شاهد حضور انسانهای شجاعی در عرشه خود است که برای بقا به اکسیژن نیاز دارند. وجود اکسیژن در یک کابین فضایی که مملو از سیم‌های برق فراوان در دیواره‌های خود است و وجود مواد قابل احتراق فراوانی که اطراف آنها را دربرگرفته است، شرایط بسیار عالی و بی‌نظیری برای یک فاجعه آتش‌سوزی را در دل نهفته دارد. این هم دومین دلیل مهم برای مطالعه فرایند احتراق در فضا و در شرایط بی وزنی است.

هنوز چند ثانیه‌ای به روشن شدن موتورهای قدرتمند موشک فضایی اطلس باقی مانده بود. جان گلن در حالی که تلاش داشت با حرکت دادن دست و پای خود در فضای تنگ و خفه کپسول فضایی مرکوری که او خودش آن را فرندشیپ-۷ نام نهاده بود٬ خستگی ساعتها نشستن و انتظار کشیدن را از تن بیرون کند٬ با دقت به صحبت‌های خدمه کنترل زمینی گوش می‌داد و نگران بود که نکند این بار هم به روال دفعات قبل٬ پرواز تاریخی‌اش به تعویق افتد. در دفعات گذشته آب و هوا٬ اشکال در فضاپیما و یا موشک فضایی٬ بارها سفر جان را به عقب انداخته بود اما گویا این بار ابر و باد و مه و خورشید و فلک دست به دست هم داده بودن تا گلن نام خود را به عنوان نخستین فضانورد آمریکایی که سفر مداری به فضا انجام می‌دهد٬ ثبت کند.

در اواخر قرن نوزدهم دانشمندان تصور می کردند به توصیـف کامل گیتی نزدیک شده اند. آنان می پنداشتند که فضا در همه جا با واسطه ای پیوسته به نام اتر پر شده است. پرتوهای نور و علائم رادیویی، امواجی در اتر بودند، درست همان گونه که صوت، امواج فشار در هواست. تنها چیزی که برای تکمیل نظریه لازم بود، اندازه گیری دقیق ویژگی های کشسانی اتر بود؛ پس از تعیین این ویژگی ها، همه چیز در جای خود قرار می گرفت.

اما به زودی و به تدریج، مغایرت هایی با اندیشه اتر همه جاگیر پدیدار گردید. انتظار می رفت نور در اتر با سرعت ثابتی حرکت نمــــاید. مثلاً اگر در جهت نور حرکت می کردید، انتظار داشتید سرعت آن کم تر به نظر برسد، و اگر در خلاف جهت نور حرکت می کردید، انتظار داشتید سرعت آن بیشتر به نظر آید. اما به رغم آزمایش های متعدد، تلاش به منظور یافتن مدرکی برای تغییر سرعت نور در اثر حرکت در اتر، ناکام ماند.

شاید اگر از شما بپرسند نزدیکترین کهکشان به ما چه نام دارد، بدون تردید آندرومدا را نام می‌برید درصورتی که تا سال ۱۹۹۴، تا زمانی که کهکشان بیضوی کوتوله قوس (SagDEG) کشف نشده بود، تصور بر این بود که ابرهای ماژلانی بزرگ و کوچک نزدیکترین کهکشان‌ها به کهکشان راه شیری هستند. در سال ۲۰۰۳، کهکشان کوتوله کلب اکبر کشف شد که در حال حاضر نزدیکترین کهکشان شناخته شده به کهکشان ما است.